چه کسی ساعت مچی را اختراع کرد؟
در حقیقت، ممکن است این یک کارگر فلزی قرن شانزدهم باشد که در حدود سال ۱۵۷۰ یک ساعت دستبند برای ملکه الیزابت ساخت. اما وقتی این سوال را می پرسند بیشتر مردم منظورشان این است که چه کسی ساعت مچی این مرد را اختراع کرده است. رولکس بود یا امگا. یا شاید Girard-Perregaux؟ خب مطمئناً رولکس نبود، زیرا من ساعت‌های مچی مردانه‌ای دارم که توسط Omega و IWC ساخته شده‌اند که قبل از وجود رولکس ساخته شده‌اند.
در مورد Girard-Perregaux، که ادعا می‌کند در سال ۱۸۸۰ ساعت‌های مچی را به نیروی دریایی آلمان عرضه کرده است، چطور؟ آن داستان غیرمعمول است، که روشی مودبانه برای گفتن این است که ساخته شده است. اگرچه بسیاری از تولیدکنندگان ساعت ادعا می‌کنند که ساعت مچی خاص را اختراع کرده‌اند، اما چیز ساده‌ای مانند بستن ساعت به مچ دست در واقع نیازی به «اختراع» ندارد، زیرا این کار بدیهی است. پروفسور Jaquet و دکتر Chapuis دو طالع بینی بسیار برجسته سوئیسی بودند. ژاکه مدیر دانشکده هورولوژی ژنو و شاپویس دکتر افتخاری از دانشگاه نوشاتل بود.
آنها در کتاب «تکنیک و تاریخچه تاریخی ساعت سوئیسی» (ISBN 0 600 03633 2، و وزن آن تقریباً ۲.۵ کیلوگرم، واقعاً به یاد ماندنی) داستان زیر را در مورد اختراع ساعت مچی نقل می کنند: درباره این موضوع بسیار نوشته شده است و ما خودمان این داستان را از یک حکاکی قدیمی شنیده ایم: زن خوبی که روی نیمکتی در پارک عمومی نشسته بود، بچه اش را شیر می داد. برای مشاهده زمان، ساعتش را دور بازویش بسته بود. یک رهگذر تحت تأثیر این نبوغ ساده لوحانه قرار گرفت. در بازگشت به خانه، دو بند را به ساعت یک خانم لحیم کرد و یک بند به آن اضافه کرد.
آیا Jaquet و Chapuis واقعاً انتظار دارند که ما باور کنیم که مغزهای ترکیبی صنعت ساعت، که عوارض مکانیکی مانند کرنوگراف، تکرارکننده دقیقه، تقویم دائمی و توربیلون را ایجاد کرده بود، قادر به ارائه ایده لحیم کردن دو بیت نیستند. قبل از اینکه نبوغ ساده لوحانه این زن خوب را ببینند، روی یک قاب ساعت سیم کشیده اند؟ نه، آنها قطعا نیستند.
تقریباً هر سازنده ساعت ادعا می کند که اولین کسی است که ساعت مچی ساخته است، و این داستان این است که Jaquet و Chapuis با این ادعاها مسخره می کنند. توجه کنید که چگونه آنها می گویند “… و ما خودمان داستان زیر را شنیده ایم …”، وانمود می کنند که داستان دیگری (بدیهی مضحک) را در ترکیب قرار می دهند، در حالی که در عین حال اشاره می کنند که بستن ساعت به مچ دست تنها است. نبوغ ساده لوحانه و نه یک پیشرفت فنی عظیم. ساخت ساعت مچی یک چیز بدیهی است. همانطور که دیوید لندز در انقلاب در زمان اشاره کرد، به محض اینکه ساعت‌های فنری به اندازه‌ای کوچک شدند که بتوان آنها را حمل کرد و به‌عنوان یک زینت از آن استفاده کرد، که در قرن شانزدهم اتفاق افتاد، اجتناب‌ناپذیر بود که کسی از آنها ساعت مچی بسازد.
هرگز برای اختراع ساعت مچی حق اختراع اعطا نشد، زیرا برای اختراعاتی که واضح هستند حق ثبت اختراع اعطا نمی شود. اولین ساعت‌های مچی در قرن شانزدهم ساخته شدند، و همچنان برای خانم‌های اشرافی ساخته می‌شدند، اما تا قرن بیستم بود که مردان به طور گسترده شروع به استفاده از ساعت‌های مچی کردند. اگرچه ساعت مچی یک چیز بدیهی است، اما داستان این که چگونه ساعت مچی از مچ خانم های اشرافی راه پیدا کرد و در نهایت روی مچ مردان قرار گرفت، جالب است.
اعت‌های مچی هدفمند با حرکت متناقض قرار دادن یک حرکت ساوننت (شکارچی) در یک قاب مخصوص Lépine (صورت باز) ساخته شده‌اند که من در مورد ساعت‌های مچی هدفمند توضیح می‌دهم. اما این کار از نظر فنی دشوار نبود، و مطمئناً مانع ایجاد ساعت‌های مچی یا استفاده از آن توسط افراد غیرنظامی توسط مردان نشد. اگر همان طور که ژاکت و چاپویس اشاره می کنند، پوشیدن ساعت روی مچ، ایده بدیهی بود، و در واقع زنان قرن ها آن را می پوشیدند، چرا اینقدر طول کشید تا مردان به ایده ساعت مچی توجه کنند؟ این سوال دو جنبه دارد، فنی و اجتماعی. آنها بودند؛
آیا مردان چیزی را می پوشند که شبیه دستبند باشد؟
آیا یک ساعت به اندازه‌ای کوچک که بتوان آن را روی مچ قرار داد، می‌تواند زمان دقیقی را حفظ کند؟
داستان واقعی ساعت‌های مچی مردانه به جای یک پیشرفت فنی عظیم که در آن برخی از نابغه‌ها الهام‌بخشی داشتند، چگونگی غلبه بر این موانع اجتماعی و فنی است.
قدیمی ترین ساعت های مچی دریافت یک ساعت مچی ملکه الیزابت در سال ۱۵۷۱. از یک تبلیغ گرون در سال ۱۹۲۶.
ملکه الیزابت در حال دریافت یک ساعت مچی در سال ۱۵۷۱. از یک تبلیغ گرون در سال ۱۹۲۶: برای بزرگنمایی روی تصویر کلیک کنید یکی از اولین ارجاعات به چیزی که شاید اکنون آن را ساعت مچی می نامیم، هدیه ای بود که ملکه الیزابت در سال ۱۵۷۱ از سوی رابرت دادلی، ارل لستر دریافت کرد. این بود یک بازوبند با جواهرات فراوان که در قسمت انتهایی آن یک ساعت و در قسمت جلوی آن یک لوزنژی زیبا و بدون حصار وجود دارد و یک ژله مدور که کاملاً با الماس و آویز پرل تزئین شده است. دقیقاً این مورد مشخص نیست زیرا دیگر وجود ندارد، اما به وضوح حاوی یک ساعت یا ساعت با فنر بود و قرار بود روی بازو بسته شود، احتمالاً جایی که ساعت به راحتی قابل مشاهده باشد، که به معنای ساعد است. یا مچ دست تصویر تخیلی که در اینجا نشان داده شده است از یک تبلیغ انجمن گرون در سال ۱۹۲۶ گرفته شده است و رابرت دادلی را نشان می دهد که یک ساعت مچی به ملکه هدیه می دهد.
علاوه بر ساعتی که در بالا به آن اشاره شد، مشخص است که الیزابت یک ساعت در یک حلقه داشت. و نه تنها یک زمان سنجی بود، بلکه به عنوان زنگ خطر نیز عمل می کرد. یک شاخک کوچک به آرامی انگشت اعلیحضرت را در زمان تعیین شده خراش داد. احتمالاً این یک زمان‌سنج دقیق نبود، اما مطمئناً یک توریستی کوچک‌سازی برای قرن شانزدهم بود و نشان داد که هیچ دلیل تکنولوژیکی برای جلوگیری از ساخت ساعت‌های مچی وجود ندارد.
در طول قرن‌های بعدی، ساعت‌های کوچک‌تر و کوچک‌تر همچنان توسط افراد ثروتمند به‌عنوان چیزهای جدید و چشمگیر استفاده می‌شد. دستبند، ساعت مچی، انگشتر و حتی ریزتر. این ساعت های مینیاتوری چیزهای گران قیمتی بودند که کاربرد کمی داشتند. جواهرات عجیب و غریب تر از زمان سنج های عملی. در سال ۱۸۷۶ گزارش شد که دوک دو پنتیور، نوه لویی چهاردهم فرانسوی و معشوقه‌اش مادام دو مونتسپن که علاقه زیادی به ساعت داشت، در دکمه‌های جلیقه‌اش ساعت می‌بست و مجموعه‌ای برای پیراهن و میخ‌های مچ سفارش داده بود. اگرچه چنین ساعت‌های مینیاتوری وجود داشتند و مردان اغلب آنها را به عنوان انگشتر می‌پوشیدند، اما قابل توجه است که هیچ گزارشی از دوره‌ای که مردان ساعت بر روی مچ خود می‌بندند وجود ندارد. حلقه‌های انگشتی اغلب توسط مردان استفاده می‌شد و هیچ اظهارنظری نمی‌شد، اما بدیهی است که این مورد در مورد وسایلی که روی مچ می‌بندند، که برای سلیقه اکثر مردان بیش از حد شبیه دستبندهای زنانه به نظر می‌رسند، صدق نمی‌کند.
اولین ساعت‌های مچی که ما جزئیات آنها را داریم، ساعت‌های کوچک روی دستبند (ساعت دستبند یا دستبند مونتر) بود که برای خانم‌های اشرافی ساخته شد، مانند ساعتی که در سال ۱۵۷۱ به ملکه الیزابت داده شد. در کتابی از Jaquet-Droz و Leschot از ژنو در سال ۱۷۹۰ آمده است: «ساعتی که باید به دستبند ثابت شود». هنگامی که شاهزاده اوژن دو بوهارنه در سال ۱۸۰۹ با پرنسس آگوست-آملی لوشتنبرژین ازدواج کرد، ملکه ژوزفین دو دستبند به عروس خود هدیه داد، یکی حاوی ساعت و دیگری یک تقویم. اینها در سال ۱۸۰۶ توسط جواهرساز پاریسی Nitot ساخته شد. در سال ۱۸۱۰ ساعت ساز معروف فرانسوی Bréguet توسط ملکه ناپل مأمور ساخت یک ساعت مچی شد که در سال ۱۸۱۲ تکمیل شد. این ساعت‌های مچی گران‌قیمت بودند و برای اشراف بسیار ثروتمند ساخته می‌شدند. در نمایشگاه بزرگ سال ۱۸۵۱، که در هاید پارک لندن برگزار شد، نشانه‌هایی مبنی بر اینکه همیشه اینطور نخواهد بود، ارائه شد. در اتاق هشت ضلعی، A. Bacher از اشتوتگارت یک مجموعه ساعت کوچک در یک دستبند را به نمایش گذاشت «به پیروی از مد سوئیسی، که بسیار مورد تحسین بازدیدکنندگان نمایشگاه قرار گرفت.» این نشان می‌دهد که قبلاً مدی در سوئیس برای ساعت‌های دستبند زنانه وجود داشته است. در نمایشگاه بین المللی ۱۸۶۲ یک ساعت دستبند سوئیسی که توسط Courvoisier به نمایش گذاشته شده بود به سرقت رفت. گزارش رویدادها حاکی از آن است که ارزش آن ۴۵ پوند بود که در آن زمان مبلغ قابل توجهی بود و متعاقباً توسط دزد به مبلغ ۱۰ پوند به گرو گذاشته شد. در حدود سال ۱۸۸۷، مدی برای پوشیدن ساعت مچی در میان زنان ثروتمند طبقه متوسط به وجود آمد. در ابتدا این ساعت‌های کوچکی بودند که به مچ دست بسته می‌شدند، مانند آنچه در عکس اینجا مشاهده می‌کنید. در دسامبر ۱۸۸۷، مجله هورولوژیک گزارش داد: از مدت‌ها قبل مد بوده است که خانم‌ها هنگام سواری یا شکار، ساعت‌های خود را با دستبندهای چرمی که به مچ بسته شده‌اند، به گونه‌ای چیده شوند که صفحه ساعت در معرض دید قرار داشته باشد، به طوری که کاربر می‌تواند فوراً زمان را بدون آن ببیند. برداشتن ساعت دستبندهایی برای اهداف مشابه اکنون از طلا ساخته می شوند و زیور زیبایی و در عین حال مفیدی را تشکیل می دهند.
این مد بلافاصله پس از اینکه ارتش بریتانیا در شمال هند، از حدود سال ۱۸۸۵ به بعد، شروع به بستن ساعت‌ها به مچ دست‌های خود، با نگهدارنده‌های چرمی با همان توصیف به نام مچ‌داد، به وجود آمد. ساعت مچی چرمی نامناسب و حجیم زنانه نبود و چیزی نبود که یک ساعت ساز یا جواهرساز به طور خودجوش برای پوشیدن زنانه در آن زمان عرضه می کرد، و به نظر می رسد که دشمنان اولین استفاده از مچ دست چرمی توسط مردان در حدود سال ۱۸۸۵ بوده و پس از آن خانم ها. در حدود سال ۱۸۸۷.
زمان بندی و سبک مردانه نشان می دهد که سربازان به احتمال زیاد ابتدا ساعت مچی را انتخاب کردند و خانم ها نیز به تقلید از آن پیروی کردند. نمونه های زیادی در طول تاریخ از مد به دنبال لباس میدان جنگ وجود دارد. شاهد محبوبیت چاپ استتار پس از جنگ اول خلیج فارس باشید. این مد به زودی در سراسر کانال به فرانسه گسترش یافت. در آگوست ۱۸۸۸، خبرنگار دیلی تلگراف در پاریس گزارش داد که «چند ماه پیش» برای خانم‌ها مد شده بود که ساعت‌های کوچک را در ابتدا روی جعبه یا دسته‌های چترهای آفتابی خود حمل کنند، و اخیراً «… جاسازی شده» در یک دستبند از چرم مراکشی که دور مچ بسته می شود.’ تولیدکنندگان ساعت مانند Le Roy به سرعت این ایده را پذیرفتند و ساعت‌های مچی مخصوص خانم‌ها را تولید کردند. آگهی بازتولید شده در اینجا آگهی مربوط به دسامبر ۱۸۸۷ برای یکی از ساعت های دستبند Le Roy را نشان می دهد. تحولات مشابهی در سوئیس در حال وقوع بود.
در فوریه ۱۸۸۹، آلبرت برتوله از Bienne ادعایی را به ثبت رساند که به شماره CH 576 سوئیس در آوریل ۱۸۸۹ برای یک دستبند ساده یا ساعت مچی ساده شده Montre اعطا شد، که به این معنی است که قبلاً باید ساعت مچی پیچیده تری وجود داشته باشد. ساده‌سازی برتوله این بود که سیم‌پیچ و گیرش توسط تاج و ساقه را حذف کرد. ساعت با چرخاندن قاب، که مستقیماً به بشکه فنر اصلی متصل شده بود، پیچید. برای تنظیم عقربه‌ها، چرخ دنده‌ای را که مستقیماً با پینیون توپ درگیر می‌شد، به شکاف کوچکی در کنار کیس آوردند تا بتوان با انگشت آن را چرخاند. این به طرز عجیبی از ترتیبات مشابه در ساعت خود سیم پیچ هاروود پیش بینی می کند.
با این حال، علی‌رغم تلاش‌ها برای متقاعد کردن مردان غیرنظامی به استفاده از ساعت‌های مچی، تعصب نسبت به پوشیدن چیزی که شبیه یک دستبند و بنابراین زنانه به نظر می‌رسید همچنان ادامه داشت. در سال ۱۸۸۹، اظهارنظری تند درباره «دستبند جدید قطب نما» به طور گسترده در روزنامه های انگلیسی گزارش شد. این نویسنده ناشناس با لحنی بسیار تحقیرآمیز گفت که این یک افزوده ارزشمند به «جواهرات مردانی است که النگو می پوشند» که هیچ مردی به آن اعتراف نمی کند و آن را تلاشی برای گسترش «مد اخیر در بین زنان» به مردان می داند. پوشیدن ساعت روی مچ دست. مقاله نظر داد که این امر پس از گذشتن از نوآوری ادامه نخواهد داشت، و گفت اما پذیرفت که ممکن است هنگام دوچرخه سواری مفید باشد.
در زمانی که چنین اظهارنظرهایی نه تنها می شد بلکه به طور گسترده در روزنامه ها گزارش می شد، جای تعجب نیست که مردان غیرنظامی در برابر ایده ساعت مچی مقاومت کنند. در سال ۱۸۸۹، آقای لوئیس پلاتناوئر، کنسول بیرمنگام پرتغال و مخترع ساعت‌شناسی، از استفاده از آنها به عنوان بسیار کاربردی در زمستان حمایت کرد، زمانی که دسترسی به ساعت در جیب داخلی زیر کت دشوار بود. نویسنده گزارش فکر می‌کرد که این ایده ممکن است مورد توجه مردان قرار بگیرد و خاطرنشان کرد که در بین خانم‌ها، مچ‌های ساعت، چه به شکل دستبند چرم، نقره یا طلا، فروش خوبی دارند و افسران ارتش آن را مفید می‌دانند. قسمت آخر این نظر که با خط برجسته برجسته شده است، مهم است. اگرچه مردان غیرنظامی برای ۳۰ سال دیگر در برابر پوشیدن ساعت مچی مقاومت کردند، اما در سال ۱۸۸۹ ساعت مچی به بخشی ضروری از لباس افسران تبدیل شده بود.
چالش های فنی و اجتماعی در اواسط قرن نوزدهم، بسیاری از ساعت‌سازان، اگر نگوییم بیشتر، ساعت‌های دستبند تولید می‌کردند، اغلب با میناکاری و جواهرسازی دقیق از سنگ یاقوت، یاقوت یا الماس. این ساعت‌های دستبند زیبا و جواهرات اولیه توسط خانم‌ها استفاده می‌شد. مردان معتقد بودند که ساعت‌های مچی کوچک‌تر از آن هستند که نمی‌توان آنها را به‌خوبی مهندسی کرد تا زمان را به‌طور دقیق حفظ کنند. و بیش از حد مستعد آسیب ناشی از شوک، یا آلودگی با گرد و غبار و رطوبت به دلیل مکان در معرض آنها هستند. و شاید بدتر از همه، زنانه باشد: زیرا ساعت‌های مچی فقط توسط خانم‌ها استفاده می‌شد.
آقایی که می‌خواست زمان را پیگیری کند، ساعت جیبی را حمل می‌کرد، که معمولاً در جیب جلیقه‌ای قرار می‌گرفت، لباسی که پادشاه چارلز دوم در قرن هفدهم معرفی کرد، در انتهای یک زنجیر بلند آلبرت، وسیله‌ای به نام این ساعت توسط شاهزاده آلبرت، همسر ملکه ویکتوریا معرفی شد که در یک سر آن گیره ای برای اتصال به کمان ساعت جیبی و میله ای در سمت دیگر برای بستن آن به سوراخ دکمه برای جلوگیری از افتادن ساعت وجود داشت.
این یک مد قدیمی از نحوه لباس پوشیدن یک جنتلمن واقعی برای ارائه خود به جهان بود. جدا از مد، چالش دیگری برای سازندگان ساعت های مچی وجود داشت که باید بر آن غلبه کنند. ساعت‌های قابل حمل از ساعت‌های مینیاتوری بهار در قرن ۱۵ یا ۱۶ ساخته شده بودند و به تدریج کوچک‌تر و باریک‌تر شدند. اما یک تصور کلی وجود داشت که یک عنصر حقیقت در مورد آن داشت، که یک ساعت دقیق باید اندازه خاصی داشته باشد، و اینکه آن را به اندازه کافی کوچک کنیم که بتوان آن را روی مچ قرار داد، فدای زمان‌سنجی دقیق است. آخرین چالشی که یک ساعت مچی باید با آن دست و پنجه نرم می کرد چیزی بود که مهندسان ایمنی آن را “خطرات” می نامند. محیط داخل جیب کت کمری نسبتاً خوش خیم است. گرم، خشک و نسبتاً محافظت شده از ضربه.
اما این ساعت مچی که به انتهای بازو بسته شده است، در معرض انواع خطرات و رفتارهای خشن است، در معرض ضربه خوردن، قرار گرفتن در معرض گرد و غبار و پاشیدن آب است. همه این خطرات مشکلاتی را برای تماشای حرکات آن زمان ایجاد می‌کرد که در حالت‌های هرمتیک زندگی نمی‌کردند، و بنابراین اگر گرد و غبار با روغن مخلوط می‌شد، لثه می‌گرفت، اگر رطوبت وارد آن می‌شد زنگ‌زده می‌شد و مستعد ضربه‌هایی بود که محورهای ظریف را می‌شکند. کارکنان تعادل، فقط چند ۱۰ میلی متر قطر دارند. داستان واقعی ساعت مچی یا حداقل ساعت مچی مردانه (زیرا همانطور که می دانیم ساعت های مچی زنانه قرن ها در دسترس بوده اند) این است که چگونه بر این موانع فنی و اجتماعی غلبه کرده و به بخشی ضروری از کمد لباس هر مرد تبدیل شده است – همانطور که بهترین و پیچیده‌ترین ساعت‌های مچی هنوز هم هستند، علی‌رغم این واقعیت که با داشتن ساعت داخلی، از تلفن‌ها گرفته تا رایانه‌ها، دیگر نیازی به تعیین زمان نیست!
